Oficjalna Strona Parafii Rzymskokataolickej w Piotrawinie

Istnienie kościoła w Piotrawinie datuje się już na XI wiek. Sławę tej miejscowości przyniósł cud wskrzeszenia Piotra Strzemieńczyka dokonany przez św. Stanisława Biskupa. Wskrzeszony Piotr poświadczył prawdę przed królem Bolesławem Śmiałym. Dotyczy to faktu sprzed 1079 roku. O tym cudzie świadczyła także lipa rosnąca (z wyglądu) korzeniami do góry (dotrwała do 1930 r.). Ta najstarsza wzmianka o tutejszym kościele przedstawiona w Vita Minor św. Stanisława napisana przez Wincentego z Kielc (1242 r.) dla celów kanonizacyjnych. Piotrawin położony w pobliżu węzła komunikacyjnego Solec-Kamień był ważną osadą już w połowie XII wieku. W 1310 roku Władysław Łokietek przekazał wieś biskupstwu Krakowskiemu. Na początku XIV wieku Piotrawin należy do najgęściej zaludnionych parafii (Lubelszczyzny). Kościół w Piotrawinie do roku 1440 był drewniany. W tymże roku biskup Krakowski Zbigniew Oleśnicki wzniósł kościół murowany, gotycki pod wezwaniem św. Tomasza Ap. i św. Stanisława BM, zaś drewniany kościół został przeniesiony do Biskupic. Na grobie Piotra biskup Oleśnicki zbudował kaplicę. Kościół murowany z cegły o układzie polskim z użyciem zendrówki. Kościół jednonawowy. W nawie i prezbiterium sklepienie sieciowe spięte zwornikami z Herbami Dębno. Wewnątrz kościoła na ścianie północnej wmurowana jest tablica erekcyjna z datą 1440 rok, przedstawiająca bpa Zbigniewa Oleśnickiego, który ofiaruje Matce Bożej ufundowany przez siebie kościół. Ołtarz główny w stylu barokowym z XVIII wieku. Obok ołtarza przechowywane są relikwie św. Stanisława w relikwiarzu z 1700 r. Ambona z roku 1700. Na balustradzie chóru znajdują się obrazy przedstawiające Chrystusa, czterech ewangelistów, św. Tomasza Ap. i św. Stanisława BM. W wieku XVIII biskup Krakowski Kajetan Sołtyk postanowił wznieść nową wspaniałą świątynię o czym świadczą fragmenty kolumn obok kościoła. Wywieziony do Rosji nie zrealizował swego dzieła. W 1869 roku dobudowano do fasady zachodniej kruchtę dostosowaną do stylu kościoła, a później od strony południowej zakrystię. Piotrawin był żywym ośrodkiem kultu św. Stanisława i miejscem licznych cudów. Przybywali do tego miejsca pielgrzymi między innymi książęta, biskupi, królowie. Kronikarz Długosz mówi o masowym napływie Polaków w święto 8 maja i przeniesienia relikwi 27 września. O Bożych łaskach doznanych za przyczyną św. Stanisława świadczy między innymi kilkadziesiąt obrazów wotywnych znajdujących się w muzeum. O rozwoju religijnym Piotrawina mówią wydarzenia wieku XIII, XV, XVII i XVIII. W XIX wieku Piotrawin został przyłączony do Diecezji Lubelskiej. W czasie ostatnich działań wojennych w 1944 roku - podczas frontu ogień dział artyleryjskich zniszczył doszczętnie wieś Piotrawin, ucierpiał też kościół szczególnie dach i mury. Po wojnie dzięki wysiłkom parafian kościół został wyremontowany. W 1990 na kościele został wymieniony dach i pokryty blachąmiedzianą. W roku 2007 przy kosciele została ufundowana Droga Krzyżowa - Kalwaria Piotrawińska. Również od 2007 roku trwają przygotowania do uzyskania doatcjii unijnej na kompleksowy remont kościoła i kaplicy.

Opracował ks. Tadeusz Walczuk Tekst wprowadzał Łukasz Jaśkowski